özgüvenimin sıfırlanmasının hayırlı tarafıdır. hayatta bir hiç olduğunu unuttuğun zamanlarda; çok çok çok kaba bi tabirle kendini bi bok sanmaya başladığımda-evet hakikatten çok çok çok kaba oldu, farkettim - "hey sen, sen aslında yoksun, yani varsın da sen buna varlık mı diyorsun ?" diye beni kendime getiren bir sesle başbaşa kalmaktır. insan sesi duyar duymaz, once" allahım sana geliyorum, galiba deliriyorum" der, sonra iç sesi ile mücadeleden vazgeçer, bir hiç olmayı kabullenir yoluna devam eder.
