fonda albinoni'nin adagio'su çalarken, hareketsiz bir şekilde, yanaktan süzülen yaşlarla, tek bir saniye bile gözünü ayırmadan dakikalarca o'nun resmine bakmak, bakarken titreyen parmaklarla ekrandaki o'na, çenesine, gözlerine dokunmaktır.
evet yalnızca bu gelir elden. bütün benliği o'nun için çırpınırken, yalnızca soğuk bir cama dokunarak o'nu hissetmeye çalışır platonik aşka tutulmuş insan. yalnızca budur yapabildiğinin en iyisi..
hadi o'nun gözlerine çare yok, ok gibidir onlar, laf da dinlemiyorlar, canımı acıtmaktan vazgeçmiyorlar.. peki ya sen albinoni?
ikiniz bir olup daha fazla acıtabilir miydiniz ki içimi?
sanmam, hiç sanmam..
