"yakın olmak için uzak dur benden."
en anlamsız bulduğum tavırdır. ne demek ağlamayalım, onları sevindirmeyelim, onları güldürmeyelim?
sonbahar geldiğinde o heybetli çınar ağaçlarının o yeşilden sarıya dönmüş yapraklarının hali... hüzün karnavalının sanki başkenti..hareketli ve şerefli bir hayatın sona ermesi her şeye rağmen yaşanmış bir bahar ve kimine göre hiç yaşanmamış yazdır bu çınarlı coğrafyada şehit olmak... ve kim engelleyebilir ki sararmış çınar yaprağının kendi dibine, o güzel yağmurlarla düşüşünü? tekrar gülümseyen anıları tekrar anımsatacak ıslak bir vedayı içimden kim koparabilir benim, kim? kendi kendimin hüzün haini miyim ben? engellemeli mi?
ne demek! benim üzüntüm veya sevincim o hiç değer vermediğime göre mi şekillenecek? bu kadar aciz miyim ben? hem, "gözyaşlarımı da bitti mi sandın", hı?
ağla anacığım ağla, sen kimselere de bakma. senin gözyaşların o sararmış gazellere bir su ve onu ışıkla yeşertecek ılık bir sevgi seli. yeter ki sen ağla. ben biriktiririm yağmurlarını gittiğin her yerde avuçlarımla... iznin olursa da serperim genç fidanlara.
