ifade özürü diye bir hastalık var mı bilmiyorum ama sanırım ben ona yakalandım. cümle kurma, derdimi anlatma özürlü oldum, kimseye derdimi açamaz oldum. insanın en yakınına bile tabiri caizse kilometrelerce uzakta olması ne acı verici. içini dökememek, keşimelerin boğazında düğümlenmesi, tam konuşacakken susuvermek, unutmak gibi diyeceğini.
bazı şeyleri kendine bile itiraf edememek, bırak sözlüğe itirafı. kabullenememek gerçekleri. ne yani bu da mı bitti be sözlük? şans mı şimdi bu kader mi? ne diyelim hayırlısı deyip gülümsemek mi lazım yoksa kahretsin deyip isyan mı etmeli kadere? herkes yerinde mi sağ olsun, giden yanına gittiğinden bulsun mu demeli ettiğini.
yok dememeli bir şey en iyisi, susmalı. en güzel cevap değil miydi ki sessizlik? var mı ki sükunet gibisi? ya mutluluk? o ne demekti ki sahi?
