(bkz: deniz gezmiş/#8308542)
bazı canlı organizmalar tarafından eleştirilme şeklini anlıyorum elbette. zira akli denge göreceli bir kavramdır. nerede kurulduğunu sadece kurabilen bilir, oysa sadece yitirenler anlatır/eleştirir.
yaşanılan travmalar insanın ruhunu dogmatik ortodoks çerçevesine hapsedince, kuş kadar beyinlerde sikim kadar boş yer kalması insan doğasının geldiği uç noktada çılgınlığının bir izahatidir aslında. bu cihetledir ki yüreklerine sevgi nakşedilmemiş insanların gerçekleri bertafsil gören gözlere hıncı, kilukale istiskali kaldıramayan bir kıvranışın hezeyanındadır.
