sürekli duygu sömürüsü yapıp her yerde hayatını anlatıyor beyefendi. neymiş onun hayatı survivormış, çok büyük acılar yaşamış. her yerde bunları anlatıp güya ne kazanmaya çalışıyor anlamadım. ona bir sözüm olacak; gerçekten acı çekmiş, bu olay onda psikolojik bir yıkım bırakmışsa o kadar rahat konuşamaz. ülkesinin sorunlarına bu kadar uzaktan bakmaz, her yerde mutluluk dolu gözleri gözükmez, ara sıra kendi yalnızlığına çekilir. kendisinin pek yapmadığı şey olarak düşünmeyi, sorgulamayı bilir, ama asla kendisini acısıyla ön plana çekmez. sanki neyin ne olduğunu bilmiyoruz, senin psikolojinin ne kadar sağlam olduğunu, nasıl keyifli yaşamaya meraklı olduğunu, her gün deli gibi PlayStation oynadığını, panama'dan bir fenerbahçe maçı için gelebilecek kadar zengin ve gevşek olduğunu, dertsiz tasasız olduğunu bilmiyoruz. huyum kurusun hayatında büyük yıkım yaşayıp o olaydan etkilenen insanları anlamak benim için hiç zor değil, senin hayatında yaşadığın acıları her zaman insanların gözüne gözüne sokman da hiç hoş değil. bütün olaylardan dramatizelik hikayeler çıkarıp aslında senin ne kadar psikolojinin düzgün olduğunu biliyor ve acayip gıcık kapıyorum.
not: gerçekten psikolojisi bozuk, hayatında kırılma noktası olup, etkisinin hala geçmediği insanlar bilirim hiç konuşmazlar, konu geldiğinde olayı geçiştirirler. onların gözlerinden anlaşılır neyin ne olduğu, senin gibi şov yapan insanları anlamayız onları anladığımız gibi. onların gözleri başka bakar, senin gibilerin gözleri başka bakar. gözlerinde huzur, mutluluk akıyor resmen, yapma artık bırak şu tiksindirici dramatik oyunlarını, türk halkının genel yapısına uygun olarak yaptığın şovları.
