hakkında yazılan tüm entryleri okuduğum sayılı başlıklardan biri bu başlık..
insanların tek bir olguyu algılayışlarındaki farklılığı okudum. bunu okurken mutlu oldum*
intihar etmek..
güçsüzlük olarak gören de olmuş bu başlıkta bunu, cesaret olarak, kaçış olarak, hatta bir erdem olarak gören de. kimisi ergenlikten dem vurmuş.
bende kendi algılayışımı cümleye dökmek istiyorum..
bir durakta bekliyor gibi hissediyorum kendimi. dönüp bakıyorum "hangi duraktayım, bulunduğum yerin adı neymiş lan" diye.. üstünde büyük harflerle hayat yazıyor.. otobüsü bekliyorum, gelince binip gidicem. numarası yok otobüsün, üstünde ecel yazıyor olmalı, daha önce geçmedi bilemiyorum..
ama an geliyor beklemekten sıkılıyorum, yüküm çok ağır zaten.. otobüsün de ne zaman geleceği belli değil.. yüküm de çok ama çok ağır!
bunun için tanrıya kızmayı bırakalı da uzun zaman oldu, onu anlıyorum sanırım. kendim yüklendim bu kadar şimdi niye yüküm ağır geldi diye zırlayayım ki??
beklemekten sıkılıyorum, yükümün ağırlığından uyuşuyor bedenim, hissetmez oluyorum.
"ulan lanet olsun böyle işe" deyip sinirleniyorum, ben sinirli bi insanım. hatta sinir hastası bi insan. tedavi olmuştum bi ara ama ona ne oldu bilemiyorum. taksiye binmeyi düşünüyorum çabucak gitmek, daha fazla beklerken eziyet çekmemek için..
e bu taksiye yüklü bi miktar para vermek de lazım şimdi. cebimdeki parayı çıkarıp bakıyorum; üstünde atatürk'ün falan resmi yok, bir çerçevenin içinde cesaret yazıyor.. taksiye binmeye yetcek kadar param olup olmadığını kestiremiyorum. hem paraya da kıymak lazım şimdi..
düşünüyorum; getirileri götürülerinden fazla olacak gibi çıkarsa sonuç, binicem taksiye.. param yetmezse de yetmesin.. taksici canımı alacak değil ya??
