cinnet anı intiharı değilse olay, çok koyar adama, o kadar çok ki...
aslında incir çekirdeğini doldurmayacak sebeplerin onun kozasında o kadar farklı boyutlarla olduğunu görürsün ki aklın şaşar. şaşırıp kalırsın giden tabutun ardından.
konduramazsın ki daha dün geleceğe dair planlar yaptığın adama. yok olamaz daha dün bir şey yoktu. lan yaz okulu dedik, seneye dedik, nasıl ya? ne ya? derken olup bitiverir her şey.
daha kavrayamadan aslında olan biteni taziyeleri kabul ederken bulursun kendini.
hele bir de hayat neşesi yok mudur o adamın? lan dersin bunca gülücük boşuna mıydı? hissetmiyorsan neden mutlu numarası yaptın? derdini açman çok mu zordu? bu kadar mı samimiyetsizdi aramızdaki her şey cümleleri kemirirken beyinleri yok oluverir gözünüzde insanlığa, dostluğa hayata dair her şey. mezuniyetinizin bağlı olduğu sınavı siktir edersiniz mesela ya da kodumun dünyası ya neyi paylaşamıyoruz der en lanet ettiğiniz adamı sevmeye başlarsınız.
zordur, ağırdır, hele bir de acılı bir ölüm tercih etmişse. ölüm değildir zaten beyni yoran, tercihinin ölüm olmasıdır bir de gencecik yaştaysa.
ee be kardeşim, ee be canım, ahh ulan rıza derdik ya geyiğine bu sefer harbiden ah ulan rıza!
şimdi sen bunu yaptın ya en içimi rahatlatan aktivitede karalarımı bağlayacağım artık.
beynimi kemiren tüm neden, nasıl, keşkeleri bana bırakıp gittin ya, artık rahat uyu.
