kendini beğenmiş olarak tanımlanan insan aslında kendini beğenemeyen ve beğenilmeye ihtiyaç duyan insandır. fazlasıyla beğenilme ihtiyacı duyan insan, eksikliğinden memnun olmadığı için sürekli etrafındakilere aslında iyi olduğunu anltamaya ve göstermeye çalışır. kendini beğenen insansa, kendinden ne az ne de çok bahseder. ilgisi kendine yönelik değildir, yapmak istediği, görmek istediği şeylere konsantre olur. Her şeyi bilirim havasında değildir, çünkü herşeyin bilinmeyeceğini bilir. Şöyle iyiyim böyle harikayım diyen insan aslında onay beklemektedir ve beğenilme ihtiyacı içindedir. Bunun tersi de aynı tür insanda görülebilir. Yani aşırı mütevazı olan, kendinden hiç söz etmeyen insan da aslında başkalarından beğenilmek ve ilgi beklemektedir. Kendiyle barışık insan beğendiği, beğenmediği, fazla, eksik, güzel çirkin, yeterli, yetersiz tüm özelliklerini sahiplenebilen insandır. Aslında insan hiç bir konuda mükemmel olmak zorunda olmadığı gerçeğini benimser ise, kendinden memnun olur. böylece iyi özelliklerini dürüstçe söylediği zaman, "sen de amma kendini beğenmişsin" ya da "ne ukalasın" dendiği zaman üzerinde durmaz. "bu konuda beğeniyorum valla" der geçer. yetersizliğe açık olmak kadar rahatlatıcı bir özgürlük yoktur.
