sokaktaki çöp toplayan insanlar, o insanların yanlarındaki çocuklar, o çocukların yanlarından geçen ve muhtemelen kendileriyle aynı yaşta olan çocuklara bakışları. o çocukların kıyafetlerine bakışları. gözlerindeki o istek.
bunları gördükçe daha da nefret ediyorum. yapacak bir şeylerimizin var olduğunu biliyorum. neden yapmadığımıza anlam veremiyorum. herkesi suçlu buluyorum. o an o insanların, o çocukların yanlarından geçen herkesten nefret ediyorum. ama en başta kendimden nefret ediyorum. çözüm üretmediğim için, sadece suçlamayı bilen bir ahmak gibi davrandığım için kendimden nefret ediyorum.
yakıp yıkasım geliyor etrafı. sırf o insanlar için. her şey mahvolduğunda bazı şeyler düzelir diye umuyorum. hiç değilse rahatlarım değil mi? rahatlarım. yani yine kendim için yapıyorum. kendimden biraz daha nefret ettim.
şerefsizliğiyle zengin olanlara, bir ailenin bir aylık geçimini bir günlük masrafı haline getirenlere, bu yaptıklarından utanmayıp bir de o yoksul insanları küçük görenlere küfürler yağdırıyorum. küfür hazinemin en nadide parçalarını onlar için kullanıyorum.
hepsinden nefret ediyorum. magazin programlarındaki birbirleriyle şıklık yarışına giren dallamalardan, zeka seviyesi üstündeki kıyafetin ücreti kadar olan beyinsizlerden, bir de bunlarla övünen şerefsizlerden tiksiniyorum.
