- hep aynı insanların suratını görmekten bıktığım için üniversite tercihlerimde yaşadığım şehre en uzak şehri seçeceğim. olabildiğince ailemden, sevdiklerimden, insanlardan uzakta bir şehrin hikayesi! sessiz, sakin, gürültüsüz...
- bir zamanlar dost kabul ettiğim insanlar bugün bana düşman olmayı tercih ettikleri için yerlerde sürünüyorlar. bense sadece gülüp geçiyorum onlara, bana yakışanı yaparak.
- sokakta telaşla yürüyen, bir yerlere yetişmeye çalışan, evindeyse her işe koşuşturan insanlardan korkacaksın bana göre! durgun bir hayatı hızlandırmak için her türlü şaklabanlığa bürünmek yetmiyor sanırsam... aceleniz ne şu dünyevi hayatta, anlamam!
- asosyallik kimi zaman huzurun anahtarıdır... tabiki insanı bunalıma sokmadığı sürece!
- bir umut besliyorum içimde, derinlerde, bir gün filizlenip büyüyecek diye!
- konuşmanın en orta yerinde karşımdakini zorla susturup onu terkedilmeye mahkum bıraktığımda yaptığımın ne kadar alçakça olduğunu anlıyorum... ve soruyorum kendime, şu hayatta hep kaybetmeye zorunlu kişi ben mi olmalıyım diye ?!
- "diye..." lerimin uzadığı cümleler hayattan soyutlaştırıyor belki beni... fakat ben içimdeki hüznümdeki boğulmayı dışarıdaki kasvette yorulmaktan daha çok seviyorum!
- hayatıma yeni birileri adım attığında "sen benim başıma gelen en güzel şeysin" demek geliyor içimden her birine. fakat nedense hiçbiri bu söze layık olarak hareket edemiyor... ya da hak etmeyen birçok etkisiz eleman içinde kaybolup gidiyorlar gözümden kaçtığınca...
