kumsalda, öğle güneşine aldırmadan dertsiz tasasız kumlarla oynamayı, kuyu kazmayı ne bileyim kale yapmayı falan özledim. şimdi şöyle gönlümden geldiği gibi oynayamıyorum, olmuyor. büyümüşüz ya güya "aman üstüm başım kum olur şimdi" diye düşünürken buluyorum kendimi, ve tüm hevesim kaçıyor. hani nerde o çocukluktaki umarsızlık?