şimdi, her şeyden öte bir özlem vardır. birileri dediği zamanlar pek kulak asmazsınız. ama klişe de olsa acı bir gerçek olan kaybedince anlama olayı fena acıtır. bir ay bitti. çok tuhaf hissettiriyor, eve geldiğinizde neşeli bir sesle "hoşgelmiş benim küçük kuzum" diyen bir kadının olmaması.
evet, şimdi onun da dediği gibi bakmam gereken çocuğumsu bir adam ve düzene sokmam gereken bir geleceğim, eğitim hayatım var. kabul edebildiğim bir şey değil maalesef yokluğu. duygusuz bir insandım her zaman. hala öyleyim. hiç ağlamadım diyebileceğim kadar az göz yaşı döktüm. diğerlerinin aksine sevgimi göz yaşıyla ölçmediğim içindir belki, bilemiyorum. ama en büyük sorun, bunun şu an daha fazla acıtması..
bir şekilde alışmak zorunda olduğum gerçeği hala canımı sıkıyor. deli gibi özlediğimi hissettiğim her boşlukta gözlerimin dolmasından rahatsızım. hiç bir şeyin onun suçu olmamasına rağmen kızgınım birazcık. o varken hiç konuşmama gerek kalmayan, çok zor seni seviyorum dediğim babamla baş başa birbirimize eziyet çektiriyoruz şimdi. komik. annemi özledim. çok fazla. okulda canım sıkıldığında arayıp naber kanka diyebildiğim insan onun benle konuşamadığı bir yerde beni dinliyor sadece.
her neyse. anlatamadım istediğim gibi. o zaman saçma gelen her şey, şimdi mantık saçıyor denebilir. kokusunu bile özledim.
