nereden başlasam, nasıl anlatsam bilmem ki.
artık başkalarını kendimden çok düşünmeyeceğime defalarca söz verdim kendime ama yine aynı tas, yine aynı hamam.
hiçbir arkadaşımın üzerine çok düşmeyeceğime, doğam gereği ilgi bekleme, umursanma alışkanlığımı terk edeceğime yemin ettim ama tövbe tutamıyorum ben.
bu kadar özveriye rağmen yine yalnızım, yine yalnızım.
dostlar eve çekilir, ailen zamanın yorgunluğu ile kendi halindedir ama sen yalnızlığının içinde boğulursun ama kimse görmez ya işte oradayım ben.
nerede yanlış yaptıysam o yanlış hayatımın bütün doğrularını götürüyor ve ben buna dur diyemiyorum.
işte böyle sözlük; yalnızdım, yalnızım, yalnız kalıcam...
edit: sözlüğü günlük olarak kullanan ergerlerden değilim.
bu bir paylaşımdı sadece o kadar. her hangi bir amacın peşinden koşan bir entry değil bu!!!
