an itibariyle 10 yıl olmuştur. unutulmaz maçlar belgeslinin tadı bir başka çıkar bu günde.
--spoiler--
10 yıl önce tam bu gündü. o zamanlar dar gelirli olan çocuğun ailesi o gün için çerezler, içecekler, pahalı pahalı meyveler almış akşam oynanıcak olan maçın havasına çoktan girmişti. annesi sakin bir şekilde 3 lü koltuğa geçip örgüsünü örüyordu. ablası ve babası ise tekli koltuklara yayılmış maçı pür dikkat izliyordu. gelişen galatasaray ataklarında ablası heyecandan havalara sıçrıyor, babası ise hakan şükür ün ve arif in hiç ettiği pozisonlara küfür edip, henry nin kafa vuruşunu kurtaran taffarel e sevincinden ''herife bak anuna koyim'' diyordu. 10 yaşında olan çocuk ise hem çerezleri götürüp hem de maçı izliyordu. şahsımın boğulma tehlikesi geçirten henry nin kafa vuruşunda annem ağzımdan antep fıstığı kabuğunu ustalıkla çıkartıyordu. ve o an gelmişti. topun başına popescu geçiyor evde annem hariç herkez ayakta gol olması içiçn dua ediyordu. ben ise pek fazla dua bilmediğimden sadece ''yareppim gol olsun amin'' diyebiliyordum. levent özçelik de bizden farklı bir durumda değildi; ''haydi oğlum, haydi oğlum'' diye haykırıyor ve sonrasında müthiş bir duygu seli yaşanıyordu. okan ın kramponlarına basarak paytak paytak koşuşuna gülüp bir yandan da henüz 10 yaşında olan bir çocuk hayatında ilk ve tek defa sevinçten ağlıyordu. popescu nun penaltısının üzerinden 1 dakika bile geçmeden üst katta oturan dayımların balkonundan çıkan kurşun sesleri ise korkmama sebep olup sevinç gözyaşlarımı yarıda bırakıyordu. zili çalan dayımın oğlu ise bütün kuzenleri toplayıp şampiyonluk konvoyuna çıkacağımızı söyleyince annem az önce çıkan kurşun seslerinden izin vermiyor bu sefer 10 yaşındaki çocuk bu yüzden ağlıyordu. evin içerisinde koparılan feryat figandan sonra çocuğun uykusu gelmiş, bünyesi yorulmuştu. yatağa yatarken gözlerinde kalan son damla yaşlarıda silip ''ulan iyiki hem türk hem de galatasaraylıyım, hiç değilse yarın öbür gün bir gavurla karşılaştığımda ''bizim uefa kupamız var anuna koyum'' diyebilirim'' diye düşüncelere dalıp tatlı uykusuna dalıyordu.
--spoiler--
ve aradan 10 yıl geçmiş, o çocuk popescu nun her topun başına geçtiği zaman içinden ''haydi oğlum, haydi oğlum'' diye hakırıp yine bir kaç damla sevinç gözyaşı döküyordu.
