kampanyadan anlaşıldığı üzere ölüm tamtamlarının ne kadarda hasretle beklendiği görülen olay.
hammurabi'den bu yana ceza kavramı epey değişti ama bir türlü biz bu ölüm "cezası" geleneğini üstümüzden atamadık.
kavramı tartışırken düştüğümüz yanlışlar bizi idamında bir ceza biçimi olduğuna götürüyor. bu yanlışların en tehlikelisi ve bugüne kadar taşınmış olanı kısas, yer yer çarpık bir mantığıda olsa ilk bakışta insana doğru da gelebiliyor. ancak yirmibirinci yüzyılda yapmamız gereken basit bir akıl yürütmeyken biz suç işleyeni öldürmeyi düşünüyoruz. ceza ıslah etmek için varsa bir insanı öldürmek bir ceza değil olsa olsa ölmeyenleri yani onun dışında kalan bizleri cezalandırmak olur herhalde *. kaldı ki devletin, onun üstüne oturan hukukun, bir suçluya asla kin tutmayacağını onu geri kazanmak olduğunu düşünürsek suçlunun yapmış olduğu her ne olursa olsun öldürülemeyeceği, biz her ne kadar kızsak da yaşama hakkının elinden alınamayacağı, aşikardır.
çözüm ölmekte, öldürmekte olmamalı aslında tersine yaşamakta yaşatmakta ve sevmekte olmalı zaten ölmek en büyük ortak yanımız belkide tek yanımız. o halde bırakalım sevmek yaşatsın bizi. tamtamın, üçüncü dünyacılığın değil de basit akıl yürütmelerin ve en önemlsi sevmenin izinden gidelim. ölümün altına imza atmak zaten çok kolay.
