biliyordum çok sorunu vardı, çok takardı herşeyi kafasına. o kadar çok kızardım, kendini yoktan yere o kadar çok üzerdi ki ben de onun kadar takıntılı olmaya başlamıştım.
'beni ara' dedim. 'ne olursa olsun bana haber vermeden bir iş yapma' söz verdi bana. şehir dışına çıkmak istiyordu, çok bunalmıştı, hep içiyordu, hep ağlıyordu... çocukluğumu birlikte geçirdiğim, her anımda yanımda olan, o adam gözümün önünde tükeniyordu. peki neden ? hiç bir nedeni çoktu. söylediği şey sorunlardı, klasik sorunlar. ağır geliyor diyordu, taşıyamıyorum ben dünyayı eci çok daraldım.
bir gece telefonum çaldı. beni arıyordu, çok sakin konuştuk hatta iyi bile denilebilirdi onun için. kapatmamıza yakın 'bak eci sana verdiğim son sözümü de tuttum seni aradım ve şimdi sen bana bir söz vereceksin. annemi sakın yalnız bırakma.' dedi. 'nereye gidiyorsun ki ?' dedim ve cevap gelmedi. duyduğum kulaklarımı ve kalbimi yakan tek el silah sesiydi. kuzenim, kardeşim, abim, o benim hayatımdaki en mükemmel adam gitmişti. nereye gittini bildiğim için bana söylemedi bile.
onu aldatan ve ölümüne sebep olan orospuya da hiçbirşey yapamadım. hiçbirşey.
