Geldi yine sessizlik vakti, bomboş şimdi her yer ve zavallıyız... Saatlerin zoraki adımları bu vakte gelmek istemeyişlerindenmiş. Zamanın suskunluğu belki de bugünlere küskünlüktenmiş. Ama sen huzurlu uyuyorsun biliyorum, hayalin geliyor arada bir, alışamasam da her Odana girdiğimde bomboş sen kokan yatağı görmeye, yalan bir hayatın ta içinde yaşadığımızı öğrettin son gidişinle... ''Keşke hiç uyumasaydım'' diyor Annem, ''Hep başında bekleseydim''... Sen ve senden kalanlar, bize; bu varoluşun bir gün yok olacağını anlatarak gittiniz ve biz sessizliğin içinde boğulan birer zavallıyız.
