şehirdışında okul okuduğum için telefonda en çok görüşme yaptığım kişi doğal olarak annemdir. hangimizin kontörü olursa o arar; birimizin kontörü bittiğinde diğeri arar, öyle sürüp gider. tatil olup eve döndüğüm bir anda annemle şöyle bir diyalog yaşamıştım; hiçbir zaman da unutacağımı sanmıyorum. hatırladıkça kanım kaynar, donar, tekrar ısınır...
ben: anne kontörün bittiyse sana kontör alayım, yükle...
anne: hayır yavrum, sen artık burdasın ya, ne gerek var canım benim.
ben: ----- **
işte bu anlarda değeri anlaşılmaz, yaşanır !
