biliyorum, çoğu zaman kızıyorsun bana. sonrasında konuşuyoruz. çoğu zaman "özürü" ben diliyorum. farkındayım ama düşüncelerinle benim gözümde her zaman onurluydun. sonsuza dek, öyle de devam edecek. beni ilk omuzuna aldığın anı hatırlıyorum da aklıma geldi işte, bilmiyorum üzerinden çok zaman geçti. mavi uzun kapşonlu bir kabanın vardı, ispanyol paçalı o pantalonlar, geniş yakalı gömlekler... tebessüm ettim o an.
baba, iki kardeşini kaybettin. üzerinden çok zaman geçmedi. omzundaki yükü de biliyorum. ben sana gönül koydum hep. hep sitem etti bir yanım sana kar$ı. hep farklı yerlerde ağladım çoğu zaman. neden dip kuyularda sürünmeme göz yumdun, söyler misin? çok mu zordu? neden?! ahh baba, kızamıyorum bağıramıyorum sana. bağırmam da zaten! kendime bağırdım hep. sen hiç farkında olmadın oysa ki. neden ben karanlıktayken elini uzatmadın baba?...
ve bir gün telefonda ağladın sebepsiz yere. bayram sabahıydı. evde annemleydin. herkes farklı yerlerdeydi. içlendin biliyorum. annemin de sesleri geliyordu arkadan. ahizelerin soğukluğunu çok yaşadım ben baba, çok yoruldum artık. anneme, iyi davran baba. bu zamana kadar ne bana, ne de o na bağırdın, çağırdın, biliyorum, hep bizlere örnek bir baba oldun. ilk kızının düğününde sana yapılanları da unutmadın, sebepsiz yere ablamla ağladın. kim vardı yanında, söyler misin? sen hep insanların yanına gittin, yardım ettin ya onlar n'aptı sana?
evden ilk ayrıldığımda gözlerini gördüm. kalbime dokundu, bir nokta gibi, en derinde. 4 yıldır acısı içimde hala baba. onlar konuştukça benim seslerim alçalıyor, kısılıyor. kimse senin gibi değil. kimse, senin duyduklarını duymuyor. her geçen gün, ömrün azalsa da ben de çoğalıyorsun baba. seni çok özledim...
baba, beni affet. çoğu zaman sana layık olamıyorum, farkındayım. dediklerini pek yapamıyorum. dürüstlüğünle, mantıklı davranışlarınla hep haklı çıktın. isyanlara, tepkilere rağmen, sevginden mahrum bırakmadın beni. gözümde "en onurlusun, en kahramansın."
