maskelerim var benim, hepsi yüzüme büyük gelen, içinde kaybolduğum.
sen hep anladığını sandın beni, ama hep kendini kandırıldın hep yıprandın.
önemli biri olacam diyordum hatırladın mı, inanması güçtü, zaten belki inanmadın bile.
mutluyum sandın, evet gülüyordum yüzüne, hayat toz pembeydi.
yine inanmıştın, ağlıyordum oysaki. tahmin edmeyeceğin kadar hem de, içime aktı gözyaşlarım.
derin ve sessiz boşlukta kayboldu.
hatırlıyor musun o günü, hava çok soğuktu, üşüyorduk ama umudumuz vardı, o ısıtıyordu bizi.
sanki tüm kötülüklerden korunuyorduk. mutluydun, belki sen de beni kandırıyordun.
ama sen bu yazdıklarımı ciddiye alma belki maskemi çıkarmamışımdır.
