içeri merdivenlerden çıkarken burnuna ilişecek koku, bir önceki sefere ait yolculara aittir. öncelikle bu konuyu açığa çıkaralım.
sonra,
otobüs yolculuğu yapmış ne kadar tanıdık ve anlattığı bir hikayesi varsa mutlaka cam kenarında oturmuş olur. ki tanımadıklarım da cam kenarında oturmuş ne hikmetse. bu arada kim lan bu koridor kısmında oturanlar. çıkıp itiraf etsin!
başını cam kenarına dayadığında, buğulanmış camların ve belirli aralıklarla yanından geçmekte olan yol ışıklarının, görünüp ardından gecenin karanlığına karışan yol tabelalarının, ve kimsenin inkar edemeyeceği otobüs ventil* seslerinin, o kabus dolu rüyanın içerisine dalmak üzere olduğunuza birer işarettir.
sizi, bu duygu ve düşüncelere gark olmuş ruh halinizle, kim bilir hangi yaşadığınız bir enstantaneyi bilinçaltı yorumlarken, kimse kendinize getiremez. ta ki yanınıza jelatin şıkırtı sesi ile muavin gelinceye dek. sol gözünüz kısık bir şekilde bakarsınız. bir elinde termos, diğerinde içinde sallama poşetler olan sepet. muavinin yüz ifadesinde bir ezbercilik, son oynadığı sistem kuponunda ilk maçın yatmış hali. batsın bu dünya!
ağız şöyle yoklanır. evet çay içersem keyifli olur.
belki de hiç denk gelmeyecek, piyango tadında bir yolculuktur o. yanında oturan beyamca ile bir daha nerede karşılaşabilirsin ki? ya da içtiğin bardağın sana gelinceye kadar ki evreleri hakkında ne kadar fikir sahibisin? o bardak hangi kişilerin kombinasyonlarını eleyerek senin dudaklarına değmeye hak kazandı?
