bazen komşunun sevimli, elma yanaklı çocuğu olarak karşınıza çıkar, bazen ise bu çocuğun mahalleden afedersiniz kıçına taktığı arkadaşı kisvesine bürünür. kim bilir içinde bulunduğu hangi buhran hali o'nu bu eyleme sürüklemiştir, hangi psikolojik travma asansörü ayak yolu olarak görme dürtüsünü tetiklemiştir. anlayışla karşılamak lazım. misal; ulusal bir gazetenin 3.sayfasını tümden kendisine, hayat hikayesine ve elim bir şekilde nasıl asansör boşluğuna düştüğüne/düşürüldüğüne ayırmayı düşünüyorum, ben.
