dostun artık dost olmadığının anlaşıldığı an

entry81 galeri
    31.
  1. zira sevgiliden ayrılmaktan daha çok koyacaktır insana.
    yaşamışlığım vardır bizzat. ilkokul 4.sınıftaydım. karşı daireye yeni taşınan bir arkadaşım olmuştu. hatta bir keresinde annem bana bağırdığında adımı duymuş olacak ki balkondan bana seslenip aklınca beni balkona çağırıyordu. gittim tabi. gülümsedik biraz. beraber büyüdük, büyüdük, büyüdük. artık o bizim evimize, ben de onların evine gider-gelir olmuştum. bir gün o gün geldi ki. kiracıymış meğer dostum. başka bir semtin virane sokaklarından yeni bir ev tutmuşlar. ayrılık vaktiydi sanırsam. gitti. numarasını da bırakarak. günler,aylar hatta yıllar birbirini kovaladı. noldu? hiçbişi. 2 ay mektuplaşmadan sonra o beni unuttu. ben unutmadım. aradan 10 yıl sonra bir dershane köşesinde gördüm kendisini. acayip değişmişti. etrafındaysa kendisine hiç yakıştıramadığım kolpa insanlar beni süzüyordu. ve o suskunluk esnasında birden bir kopuş yükseldi aralarında. o da sahte bir gülüş attı ve gitti. evet, sözde karizması uğruna yılların hatıralarını beynimde sikti. eğer bu satırları okusaydı belki bana kızabilirdi. özlüyor muyum, hem de çok. kesinlikle ve kesinlikle insan en önemli dostlarını masumluğun doruklarına ulaştığımız çocukluk yıllarında ediniyor. diyeceğim bu kadar. keşke hep çocuk kalsak da dizlerimiz kanasaydı kalbimiz yerine..
    0 ...