biriyle sevgili olabilmek için onu tanımak mı gerekir?
ya da birine aşık olmak için onu görmek?
hissetmeden arzulayamaz mı beden, karşısındakini?
ve bilmek mi gerek teninin kokusunu, onu en uçlarda özleyebilmesi için?
bir anda çıkar ruh ötekinin önüne, ''dur'' der ''geçemezsin beni ezmeden''.
mantık söz alır sonra ''hayır'' der ''böyle saçmalık olur mu, onu daha tanımıyorsun bile. önce tanışmalı, sevişmeli, kavgalar etmelisiniz; bu böyle gelmiş, böyle gidecektir.''
kalp ise susar, konuşamaz. arada heyecanı hisseder, mutlu olur. susarak bekler o'nu.
benlik ve bellek bir olur, konuşmaya başlar: evet bilmiyorsun o'nu. en sevdiği yemeği ve uğurlu sayısını, geceleri gördüğü rüyaları ve korkularını, ümitlerini, aşklarını, hayallerini... bilmiyorsun.
en güzeli de bilmemek değil mi şimdi?
sadece hissederek yakın bulduğun birine doğru yavaşça yürümek?
anları mutlu kılıyorsa, gülebiliyorsanız en masum hislere ve aynı yerden bakıyorsanız hayata...
bu aşk için yeterli değil midir?
