hayat diyoruz yaşadığımıza. ne hayat ama?! yarını düşleyerek terk ediyoruz bugünlerimizi. sonralarımız kovalıyor öncelerimizi. amaçsızlaşıyoruz, anlamsızlaşıyoruz.. anlayamıyoruz, tadına varamıyoruz aldığımız nefesin. başımıza gelenleri feleğin üzerine atıyoruz. yaşamıyoruz, kalmıyor tadımız. tükeniyor umudumuz. yitip gidiyoruz solan hayallerimiz arasında. hayatımızı yaşıyoruz diyoruz, ne yaşadığımızı bilmeden. umutluyuz hala diyoruz, tozlu raflara kaldırıldığımızı bilemeden.
nerede hayat? nerede umutlarımız, hayallerimiz? nerede gülümseyişlerimiz? neden böyle olduk? hiç mi özlemedik kendimizi? hiç mi istemiyoruz gülmeyi, laf olsun diye değil gerçekten gülmeyi? istiyoruz elbet. hepsini istiyoruz. hepsini aynı anda istiyoruz. işte bu yüzden kaybediyoruz. buna mahkum kalıyoruz. tozlu raflarda yaşıyoruz..**
