Baldan parça ellerim ve sıcak çikolata gözlerim. Kıymetini asitlerde eridikçe anlar senin bedenin. Ne kadar asit harcarsan benim için ve ne kadar yakarsan ikimizi birden o kadar göklerdeyim senin için. O bedendeki bir kıymık gibi benim seslenişim, rahatsız edici, minnacık ve hatta yok gibi ama ah öylesine orda işte. Hem canını yakan hem durmadan sızlayan. Sana sızlanan, sorumluluklarına söylenmeler katan, kalastan kopma zerreyle eşit minik bir kıymış işte.
Koyu kahverengi ve buharı burnuna dolan sıcak çikolata kıvamında koyu olsaydı gözlerim. Oysa deniz soğukluğunda dalga dalga damgalıyor, bedeninde irislerimin izleri. Bende isterdim, hayran olunası derinlikleri bu hücrelerden sana sunabilmeyi. Ama çoktan bıraktım insan denilen dehlizin derin bir kuyu olduğu inancını. Bakma sen gözünü indirdiğinde görülen o uçsuz bucaksız kuyuya, kaldır o hemen gözünün önündeki karanlığı göreceksin sadece taştan engeller olduğunu;
Bakma sen bu denli içimi açtığıma, bildiğimden sunduğumun bir altını göremeyeceğini...
