itiraf ediyorum:
aynı odayı ve aynı masayı paylaştığım çalışma arkadaşımın ağlamasını sağladığım için hiç pişman değilim. eeen sivri ve eeen topuklu ayakkabılarımla ayağına bastığım için de pişman değilim. banka dekontlarını alakasız bıyere koyup delirene kadar aramasını sağlayıp sonra da "aaa burdaymışşşş" diyerek onu yorduğum için de hiç pişman değilim. dün kahvem evraklarının üzerine döküldü. evet kasıtlı olmadı ama iyi oldu, ondan da pişman değilim.
e devamlı benim sigaramı içip (bakın otlakçılık değil-birlikte), benim makyaj malzemeleri kullanıp, her sabah sekizbuçukta olan mesayiye en erken dokuz buçukta gelip, akşama kadar hiç çalışmamasının; benim aburcuburlarımı yemesinin, izinsiz çantamdan cüzdanımı çıkarmasının ve çük kadar odada derli toplu olması gerekirken, evraklarının havada uçuştuğu- kol koyucak yer olmamasının, ve bu gibi daha nice sebepten ötürü benim soğan cücüğü kıvamındaki beynimi yememe sebep olmasının bi bedeli olmalı ama değil mi???
ayrıca;
1- bugün de evraklarına çay dökeceğim.
2- onla konuşmamaya ve sıkıntıdan patlamasına sebep olacağım.
3- yanlışlıkla masanın altından kaval kemiğine tekme atıp hiçbirşey olmamış gibi davranacağım (tıpkı onun gibi)
4- sigaramı paylaşmamak için gerekirse yok deyip, ben de içmeyeceğim.
5- bugün de dün olduğu gibi asla pişman olmayacağım...
saygılarımla.
