şimdi burda oturmuş kendi kendine bunları anlatıyorsun. çünkü sen bir aptalsın. bir hata ikiden fazla yapılmaz ki.. her seferinde ağlamaktan, harap olmaktan başka bir şey olmuyor. o sana geri dönmüyor. senin üzülmenle ilgilenmiyor bile.. o hayatına kaldığı yerden devam ederken sen ne diye asosyal olup hastalık hastası, saplantılı zorlanımla kişilik bozukluğu içinde kafayı yiyesin? neden kalkıp kendine gelmek için ilk adımı atmıyorsun ira? çünkü sen bir aptalsın. yine aynı şeyi yapacaksın. bunu biliyorsun. ama senin zararına.. onlara bir şey olduğu yok. acıyı çeken sensin.koyver gitsin. bağlanma, gerektiğinden fazla güvenme, sevme.. neden hala anlamıyorsun; hiçbir şey hayal ettiğin gibi olmaz.
