ilkokul 4. sınıftayım. aşıcılar gelir herkes ağlamaya başlar, bende taaaa o zamanlardan gelen girişimci ruhla ilkin ben aşı olucam diye bi adım öne çıkarım. ilk aşıyı yaparlar tabi. sonra ben yavaş yavaş yerime geçerken aaaaa ne kadar kolaymış, hiç acımadı ki derim. aradan 2-3 dakika geçer ve kendimi yerde, başımda öğretmen beni ayıltmaya çalışırken buluveririm. ama çok sonradan anladım ki aslında acıyacağını bile bile yanımdaki arkadaşıma cesaret vermek için kendimi cesaretli görmüştüm. çocuk aklı işte, saflık, temiz duygular...
