psikiyatristlerin tedavi maksatlı önerdikleri topluluk.
ısrarlara dayanamayıp bir göreyim dedim kendisini. psikiyatrı yani. belki de psikologdur, sormadım kendisine. girerken bakmadım da hiç kapıya. "derdin ne genç adam?" gibisinden sorularını sordu. beklediğim gibiydi. uzun uzun anlattım, bütün nefretimle, bir arkadaşıma anlatır gibi, bir roman yazar gibi sümkürdüm içimdekileri. "kız arkadaşımın başkalarıyla olmasından korkuyorum" bile dedim. "korkunu yenmek için onun üzerine gitmelisin" dediğinde "ne yani, gözümün önünde adamlarla fingirdeştireyim mi kızı?" diye çemkirdim. öyle şeyler...
sonra o da fark etti. "son zamanlarda aniden vazgeçtiğin bir alışkanlığın var mı?" diye sordu. düşündüm. bağımlısı olduğum şeylerin hiçbirinden vazgeçmemiştim, her şey normal gidiyordu. ama inanılmaz başım ağrıdığından ve daima yorgun olduğumdan müzik dinlemiyordum. yavşak bir ifadeyle "uzun zamandır rammstein dinleyemiyorum, dinlemek istediğimde yorulur oldum" dedim.
"başın çatlayana kadar dinle" dedi. rammstein'dan korktuğumu mu sanıyordu yoksa? üzerine gitmem gereken korkulardan biri miydi bu? belki. eve geldikten sonra ödevi, football manager'ı, sözlüğü, sevgiliyi falan siktir ettim. kendi sapık dünyama daldım. açtım bir weisses fleisch, wiener blut, waidmanns heil... sonra bön bön bakarak ein lied dinledim. klavier diye höykürdüm.
bir kez daha inandım mna koyim, bunlar insan değiller ve insanların içine işleyecek şeyler yapmıyorlar. bu zihniyet, bu fikir, bu his... hiçbir insanda, insan olarak gördüğüm hiç kimsede görmedim. iyi ki varsın rammstein. iyi ki "tanımlanamayan cisim"lere hitap ediyorsun. iyi ki her dizen hayatı seslendiriyor, tanrı'nın gerçeklerini söylüyor.
ich bin bei dir und halte dich, in der dunkelheit!
