bi'kaç gün öncesine kadar ev arkadaşım da bu insanlardan biriydi. açıkçası kendisinde gözle görülür bir bozukluk yoktu o da bizler gibi gülüp eğleniyor, zaman zaman hüzünleniyor ve bazen en hararetli tartışmalarda argümanlarıyla bizleri beynimizi zorlamaya teşvik ediyordu.
hepsi benim "hacı gel sana starbucks da kahve ısmarlayayım. para bol bugün." dememle başladı.
birden "ben sturbucks a falan hiç gitmedim lan" diyiverdi. üstelik diğer coffee shoplardan bir tanesine bile girmemişti.
kolundan tuttuğum gibi bağdat caddesine götürdüm ve hemen orta boy misto içirdim.
inanır mısınız? gülüşü değişti, konuşması değişti. Daha mutlu daha sevecen oldu.
