yurdum annesinin klasik tepkisidir.. aslında bu biraz çocuğu tok gözlü yetiştirme çabasıdır belki.. bu tip anneye sahip olan çocuklar sahiden de gittikleri misafirlikte ne yaramazlık yapabilirler, ne orayı burayı karıştırabilirler.. artık bu çocukların kaderi ev sahibi teyzemizin ellerine kalmıştır. ev sahibi anneyi tuşa getirip 'ay olur mu şekerim, yesin çocuk..' der ve cevabını bile beklemeden mutfağa yönelirse çocuk o günü savaş kazanmış muzaffer kumandan hissiyyatında kapatacaktır..
bir de çocuğun iç dünyasını, annesinin verdiği tepkiyle o güzel kekleri hüpletmeyi düşünürken yıkılan hayallerini hiçe sayarak bu teklifini ikilemeyen ev sahibi teyzeler vardır. hatta onlara teyze bile demek istemiyorum. kibarlığımı bozmadan hanım diyeyim.. şöyle bir konuşma geçer.. 'yer misin?' der ev sahibi.. 'o yemez' der anne.. çocuğun gözleri fincan gibi açılmış 'teyze' sıfatını koyduğu ev sahibinin olaya müdehalesini beklerken ev sahibinden şuna benzer bir cevap gelir. 'peki madem. ay nebahatciğim biliyor musun bilmem kimin oğlu bıdı bıdı da bıdı bıdı..'
işte o çocuk o an sinmiştir.. yıkılmıştır.. hayata bir adım geriden başlıyordur o çocuk.. 'hayır anne, yicem ben de' demeyecek kadar annesine saygılı, bir kaç dilim kek için ağız eğmeyecek kadar da gururludur.. *
