Cocuklugumuz. Bizler buyudukce elimizden kayip giden, degerini ancak buyudukce anladigimiz o en degerli zamanimiz. Yarina bitirilmesi gereken dersten, yazilardan, sinavlardan, ertesi gun patrona teslim edilecek evraklardan cok cok uzaklarda olmak. Annenin seni kucaklayip yatagina goturmesi, geceleri ustun acilmis mi diye seni kontrol etmesi. Sabah biraz daha yatayim, az sonra kalkarim demeden uyanmak. Ekmege bolca sarelleyi surerekten, disariya kosmak. Yorulmadan, tik nefes olmadan dagda, bayirda doyasiya kosabilmek. Yazin tum kardeslerle gece yarilarina kadar saklambac oynayabilmek. Deniz kiyisinda arkadaslarla bisiklet yarisi yapmak. Terkedilmisligi, aski, ask acisini daha hic yasamamis olmak. Hayatin tum yukunun omuzlarinda hissetmemek. Kucuk seylerle mutlu olmak, sevinebilmek icin cok buyuk sebeplere ihtiyacinin olmamasi. Hicbir zorunlulugunun ve sorumlulugunun olmamasi.
