adı her ne olursa olsun; ister mecburiyet isterse başka bir şey ama zordur, ölümdür... nefes alırsın ama aldığın nefesten hiçbir şey anlamazsın çünkü o mutlu etmez seni zaten nefes aldığının farkına da varamazsın... içinde her an kanamaya hazır bir yara vardır, yaranın üzeri kabuk tutmamıştır ve tutmayacaktır aslında ama ince bir zar tabakası vardır o yaranın üzerinde, o ufacık parçayı da sevdikleriniz için yapmışsınızdır, onları da acıtmasın diye...
gece kaparsın gözlerini göz kapaklarındadır sevdiceğin, sabah uyanırsın ama kızarsın kendine çünkü sevdiceğinle olan rüyanın mutlu sonuna ulaşamamışsındır, kahvaltı yaparken dinlemeyi sevdiği şarkılar gelir aklına, kahvaltını yarıda bırakırsın, öğlen olur gözün telefondadır ışığı yansın beklersin, sesini özlersin ama duyamıyorsundur... bütün gün aklındadır, her yerde onu arar gözlerin ama ne çare?...
dolaşmak için çıkarsın, o anda temiz hava iyi gelmiştir ama bir tabelaya takılır gözlerin, o kadar harfin, yazının içinde sadece biri müthiş gelir sana, çünkü o sevdiğinin baş harfidir, dalıp gidersin eski günlere, anılara, çünkü artık sadece onlar kalmıştır... yarım kalan mutluluklara dayarsın sırtını ve başlarsın mücizeler beklemeye ama yok, olmaz, boştur bu bekleyişler...
adı 'mecburiyet'se bu gidişin, 'böyle olmalıydı' der, kendini avutmaya, inandırmaya, kendine söz geçirmeye çabalarsın ama aklına bu anda sadece lanet okumak gelir. 'lanet olsun böyle mecburiyete, sevdim iyiki sevdim ama neden böyle oldu?...' ve böylece kendini yer bitirirsin. ya o, o ne yapıyordur?... düşünürsün, tahminler vardır ama hiç hoşuna gitmez bu durum, çünkü tahmin etmek istemezsin, bilmek ve onun ağzından duymak istersin ne yaptığını, nasıl olduğunu... ya bir de aklına, suratı düşmüş, o üzgün yüz ifadeleri gelirse, paramparça olursun...
hé unutmadan, aslında bu yapılan sevdiceği hayatınızdan çıkarmak değildir, siz çıkarsınız onun hayatından, yani kaçarsınız. bunun birçok sebebi olabilir ama sebebi kadar çok değildir sonucu...
