bugün yaptığım en anlamlı şeydi.
seneler sonra ilk kez görüştük çocukluğumda kalan anılarla.
-senin yüzünü sulu boyayla boyamıştım ben, hatırlıyormusun?
dedi bir arkadaşım.
oysa ki ben unutmuştum olanları ama o unutmamıştı ve seneler sonra benden özürdiliyordu.
hepsinin suratlarını teker teker inceledim.çocuk bakışları değişmemişti hala aynıydılar benim için. ama bir kaç çizgi belli oluyordu gülerken göz kenarlarında.
bana hiç değişmediğimi söylediler ama ben pek ciddiye alamadım açıkçası. "evet öyle yıllar bana iyi davrandı" deyip geçiştirdim söylenenleri. eve geldiğimde ilk işim aynayla yüzleşmek oldu. gerçekten dedikleri gibi değişmemiş olabilirmiydim, keşke öyle olsa diye geçirdim içimden. keşke o küçük kız çocuğu hep kalsaydı. değişmeseydi herşey, ben bu kadar büyümeseydim olmaz mıydı...
