benim çok başıma gelmiş olaydır. nerede arıza adam varsa bulurum çünkü. yakında bir kitap bastırmayı bile düşündüm açıkçası.
bir adet dost sandığım insan vardı, arama özürlüydü arkadaş. aynı semtin adamı olmamıza karşın yaz geçse öldü mü kaldı mı diye arayıp sormaz. hoş asosyalin tekiydi zaten. yahu arkadaşın da yok ne diye aramazsın. misal ben onu aradığımda da ağız burun eğirir, çağırdığımda gelmezdi. ulan ne anlıyorsun bütün gün evde oturmaktan? tek avantajı keyfi yerinde ise komik biri haline dönüşebilmesi idi. bu durum ergenlik çağı boyunca sürdü. ünv çağında ise isminin üzerine koca bir çizik attım.
bir başkası da laf sokma meraklısıydı. ulan tipimden tut da hayatıma dair laf sokup dalga geçmediği konu kalmamıştı bu vatandaşın. tabii bunu azar azar yapardı kendileri. sürekli bir kendini beğenme. çizik atsam mı acaba diyorum, şu sıralar.
açık olun, dürüst olun ve mütevazi olun canımı yiyin. ya yeter be illa yalnız mı takılalım.
(bkz: isyanım var ulan)
edit:kazık yediğim ayrı bir tez konusu. hiç girmeyelim.
