Hayatta ki en zor anlardan biridir. Bir an çıkarmak istersiniz çok kolay gelir ama o ikilem arasında defalarca gider gelirsiniz. Gözyaşları, hıçkırıklar içinde çıkarırsınız o kişiyi. Sevilen kişiyi çıkarmak o kadar kolay değildir. Bir gün ağlamakla bitmez hiçbirşey. Günlerce kahrolursunuz göz pınarlarınız kuruyana kadar ağlarsınız. Gözleriniz artık beyaz değil kırmızıdır.Sigara paketleri yetmez size. Kokusunu duyarsınız ruyalarınızda. Eşyalarına dokunur , yolladığı şarkıları tek tek dinlersiniz. Fotoğraflarına bakarsınız. içiniz , yüreğiniz , ruhunuz paramparça olurda tek kelime bile edemezsiniz. Artık yoktur hayatınızda ilk önce buna alıştırmaya çalışırsınız kendinizi oysa ki siz gitmişsinizdir. Bu kadar zor olmamalıdır. Ama daha zordur. Tam atlattım dersiniz. Artık herşey bitti , geçti. Aklınıza arada gelir. Fotoğraflara daha nadir bakarsınız ve eskisi kadar yoğun hissetmezsiniz. Bitmiştir ya artık ağlamaktan kuruyan göz yaşlarınız yerine gelir, yavaş yavaş nefes almaya başlarsınız. Derken birgün hiç olmayacak bir yer , hiç olmayacak bir günde görürsünüz onu. Hiç tanımamış , hiçbirşey paylaşmamış gibi geçer gidersiniz yanından . Sonra arkadaşlarınızdan duyarsınız bu hareketiniz ona dokunmuştur. O bilmez görene kadardır tüm burun dikliğiniz, görene kadardır unutmalarınız. iki gün , beş gün, bir ay kendinize gelemezsiniz. Aynı özlem krizleri devam eder . Zordur hayatınızdan çıkarmak sevdiğiniz birini. Hele ki 3 sene çok sevdiğiniz biriyse bu. Ama sonunda başarırsınız. Nefes almayı, gülmeyi, umursamamayı öğrenirsiniz. Ama özlem krizlerini asla engelleyemezsiniz.
