10 binlerce kişinin katılımıyla ankara'yı eylem şehrine dönüştüren destekti.
benim için geç kalınmış bir ziyaretti keşke daha önce elime geçen fırsatları değerlendirip gidebilseydim. ama olmadı.
orada olabilmek, o insanların gözündeki inancı, inadı, umudu görebilmek,
sobanın etrafına oturup onlarla sohbet ederken,
benim yüreğimle verdiğim desteğin yanında bedenende yanlarına olup, onlarla aynı inancı inadı paylaşmama karşılık,
onlarında çaylarını, çadırlarını, sobalarını paylaşması...
tekel işçileri çadırlarını, çaylarını paylaştılar bizimle
bizde sokakları paylaştık onlarla önce,
o sokaklarda türkülerimizi, halaylarımızı, sloganlarımızı.
sonra ekmeğimizi, çayımızı, battaniyemizi paylaştık.
ve sözle ifade edemediğim birçok şeyi.
anlatılmaz yaşanır derler ya, öyle işte.
"yoksulluğu, işsizliği yok edeceğiz" diye oy toplanır bu memlekette hep.
bunu en çokta AKP yaptı.
bir yanda, elinden özlük hakları alınmaya çalışan tekel işçileri,
bir yanda, işçileri özlük hakları olmayan, sendikasız, örgütsüz, savunmasız birer köle yapmaya çalışan akp.
diğer bir yanda da " oturdukları yerden maaş aldılar, şimdi verilen parayı beğenmeyip zam istiyorlar" gibi
cümlelerle işçileri hedef alan ezberci insanlar.
kim daha güçlü?
ya da bu bir güç savaşı mı?
hayır.
herşeyden önce, bu bir hak mücadelesi, bu bir işçi mücadelesi ve direnişi.
yüzlerini daha önce görmediğim binlerce insan.
ama yürekler ortak, türküler, halaylar ortak..
10 binler, 20 binler, 30 binler.. kaç kişi olduğumuzu tam olarak bilemiyorum.
hiç bir gücün yenemeyeceği kadar çoktuk.
çünkü tekel işçileri,
sadece kendileri için değil bütün işçiler, bütün halk için bir şeyler yaptılar.
çok şey öğrendiler,
ama bizlere de bir o kadar çok şey öğrettiler.
