herkes kendi penceresinden, kendi bakış açısından düşünür, konuşur ve yazar ya hani, bir de şu ilkokul 3. sınıfa giden ve yatağının kenarındaki duvara bayrak asan çocuğun penceresinden bakalım olaya:
dünya sınıfından, ailenden ve mahallede top koşturduğun çocuklardan ibaret. gelecekmiş... umrunda değil. geçmişmiş... o da ne?
belki de doğru düzgün düşünemese de, okulda kendisine anlatılan atatürk'ün iyi biri ve önemli işler yaptığına emin olmuş. yoksa ne işi var her yerde bu adamın resminin? tüm anlatılanlar yalan olsa bu kadar çok adı geçer mi her yerde? ve o çocuk aradığı idolün o olduğuna emin olmuş.
yatarken duvarına astığı türk bayrağına bakarken şunu düşünüyor; bir gün atatürk'ten daha büyük olacak, bu ülkede çok daha müthiş işler başaracak, en büyük o olacak ve en şerefli o bayrak. o kadar hırslı...
belki her şey düşündüğü gibi gitmeyecek, belki her şey çok çok daha farklı olacak.
ama o çocuğun hala emin olduğu bir şey daha var; şu anda aldığı nefesi, şu anda tattığı tüm özgürlükleri bir yerlerde kaybolmuş tüm o çocuk ruhlu insanlara borçlu.
