efendim hiç unutturmadılar; daha 2 ay kadar önce yemek yemek için toplanmışız, bir tane de gıcık bağyan var çok afedersin domuşuk sevim gibi. laf atmalar, laf sokuşturmalar, lokma saymacalar, yaşına uygun olmayan çeşitli şebelekliklerle içine etti ortamın. en nihayetinde bir lokma daha almak istediğim yemeği yememe kızınca bir hayli bozulmuştum. bunun üzerine bu karı şaka yaptığını söyleyip tabağı önüme uzattı ve fakat ağzımdan çıkmış bulunan "ağzımla söyleyim neremle yiyeyim" atasözümüzü işitince koptu bu, vay efendim terbiye takın falan filan özür dile affedeyim gibilerinden laf salatası yapmaya. lafı anlamadı bu kocağrı da dahil masadaki her kimse, trip atmaya başladılar. elbette efendim bir kez daha fark ettim ki cahil insanla yaşamak çok zor. hayatta en çok cahil insanlardan çektik hep.
cahiller bittt...
