Kukla adam her gün yontulur.
Kafası küçülür aptallıkları büyür.
Mimikleri boyanır küçük fırça darbeleriyle
Bu yüzdendir hep o yapmacık melankolisi
Ama dersen,
Kukla adam karşı çıkamaz efendisine
ipinin çekilmesinden korkar
iki büklümdür benliği
iki büklümdür elleri, dizleri, bilekleri
Yine de,
Kukla adama replikleri ezberletilir
Ve duraksamaksızın söyletilir mum alevinin gölgelerinde
Kukla adam kendi gölgesinden irkilir
Kendisi için ölümdür alev ve gölgeler ölümünün yansımalarıdır
Ya da o öyle zanneder
Zannedilmişliklerine sığınır
Zannedemedikleri yalansızlıktır
Üzgünüm ki,
Kukla adam anlamsız sıfatların sahiplenilişidir;
Aynaya bakamaz, suretsizdir
Dökülüverir her yerinden suratı
Ellerinde tutamaz
Avuçları delik deşiktir
işte ve işte,
Kukla adam ki,
Her gece bir tanrı yaratır elleriyle,
Ve tanrısıyla işi bittikten sonra,
Kayıtsızca öldürür onu,
Metanetsizdir...
Peki,
Kukla adam yalnızca yaşar ve ölür,
Minimal zaman kavramlarının dişlileri arasında sıkışmıştır,
Kırılır kemikleri, Nefes alamaz,
Sesleri sessizdir...
Kelimeleri yapış yapıştır kukla adamın,
Bir bataklık yaratır satırlarından,
Boğulur cümle birikintilerinde, son kabarcık çıkar su yüzüne
Ve her paragraf başında bulunur sahipsiz kelime leşleri,
Sonsuz bir törendir bu,
Sonsuz bir intihar,
Bu yüzdendir ki,
Kukla adam kimseyi suçlayamaz,
Ve kimse Kukla adamı suçlayamaz,
