8. sinifa gidiyordum ya hani ben, sen de ortaokula yeni baslamistin. hani cok istedigim saat vardi da zamanin parasiyla 35* lira verip almistim ya... ne ben gozumu o saatten alabiliyordum ne de sen.
bir gun demistin ya bana "abi bir gunlugune kullanabilir miyim saatini, okuldan gelince veririm" diye.
ben de hayatim boyuca belki de en cok utac duyacagim "hayir" cevabini vermistim.
sen de soyle durup huzunlu bir bakisla bakmistin bana. kardesligin bir saatten ileri gidemedigini aciyla farketmis ve soylenilecek bir soz olmadigini idrak edip, arkani donup gitmistin. Oyle ya agirina gitmisti, "saat" mesele degildi, belki "keske o saat hic olmasaydi da, ben de bunu yasamasaydim" diye ic gecirmistin. belki henuz cocuktun ama o bakislarin bunu anlatmaya o kadar kafiydi ki; canim ciksin o gun bunu farkedemedim.
aradan yillar gecti.
yaklasik iki hafta once cok ciddi anlamda paraya ihtiyacim oldugu anda kimseyi arama cesaretini gosteremeyip bir tek sana acildim, ve sen tereddutsuz bana 4000 lira gonderdin.
yigidim, iki gundur bu talihsiz aniyi hatirlayip hickiriklarima engel olamiyorum. ve biliyorum senin hala bir saatin yok. ama sana soz; en guzelinden bir saat alacagim sana, baktikca beni affedesin diye...
