sabah kalktım. hava biraz olsun ısınmıştı. benim içimde en ufak bir mutluluk kırıntısı bile yoktu. yine mutsuzdum yine. hayatımda o kadar ters giden şeyler vardı ki. ben mutlu olmayı başaramıyordum. beynim bazı şeyleri çözmekte güçlük çekiyordu. yaşadıklarım her zaman saçma geliyordu. yaşamak istediğim hayat bu değildi. bana verilmiş zor bir rol belki. bu hayatta başarılı olmak senin elinde ama... herşeyim amalarla sınırlı aşamıyorum birçok şeyi.
yarın oldu yine aynı ben. ay oldu yine aynı ben. yıl oldu yine aynı ben. evimin duvarları sanki bana hep gülüyorlar, hayat benle dalga geçiyor, konuştuklarımızın hiçbir manası yok gibi. anlamaya çalıştığım insanlar günbegün daha saçmalar hale geliyorlar. kendime sormak istediğim bir tek soru var onu da cesaret edip soramıyorum. kimseye söyleyemiyorum. ben böyleyim işte. ne kadar çalışsamda dürüst olmaya yeterince olamıyorum. sevmediğim, nefret ettiğim insanların karşısına geçip ağız dolusu laflar etmek. ah ne çok isterim. oluyor mu olmuyor. hayatıma müdahaleleri olan insanların bana yaptığı kötülükleri karşılarına geçip söyleyebilecek gücüm bile yok. konuştukça ağlayacağım sustukça yine ağlayacağım. en azından bu belli etmeden olacak herkesin gözü önünde değil. rencide olmadan gururum kırılmadan. çünkü herkesin gözleri önünde ağlamak beni daha çok eziyor. salak gibi hep güçlü durmaya çalışıyorum. biliyorum çalıştığım, gösterdiğim gibi güçlü değilim. yaşıyorum hayat seninle. senin benim önüme attığın taşlarla yaşıyorum. ayağıma takılanlarla, beni kolumdan tutanlarla, önüme koyulan duvarlarla yaşıyorum seni. ne suçlu sensin ne de diğerleri. benim kendime, çevreme, herkese olan güvensizliğim. öyle bir güvensizlik benimki. aşamadığım her defa daha çok kırıldığım güvensizliğim. ne olurdu biraz güvenim olsaydı bazı şeylere. cesur, korkmadan ilerleseydim hayatta. karşılarında durabilseydim inanmadığım birçok şeyin. hayır diyebilseydim. bari şu güvenden eksik kalmasaydım hayat. birilerinin vermesi gerekliydi vermedi bana o güveni. kızıyormuyum evet hatta daha çok evet. mücadele edecek gibi oldum ama daha başında attım kendime yerlere, pes ettim. yanlış yaptım çok yanlışlar. yazı yazarken bütün içimdekiler tek tek dökülüyorlar sayfalara. yazı yazarken hiç kimsenin yanında olmadığım kadar rahatım, huzurluyum ya insanların içinde olan dünyamda? yapayalnızlıklar ve hatalarla dolu bir hayat. ben sözlükte dürüsttüm hiç olmadığım kadar hemde. hepimiz öyle değilmiyiz zaten durduk yere saçma sapan sevgi gösterilerine giriyoruz, sevmediğimiz şeyleri yapmak zorunda kalıyoruz. iş sözlüğe gelince bütün içindekiler çıkıyor meydana. utancından söyleyemediğin doğruların. şimdilik bu kadar kendim.
