aşkı kalıplamak, sınırlamaktır... aşk dediğin şey öyle "odur, budur" diye nitelenebilecek yoğunlukta bir duygu değildir. şipsevdi çiğnemişsen çocukluğunda ayrı mesele ama gene de inanma derim o sahtekar çiklet felsefelerine.
aşk illa ki -dır, -dir olacaksa dünya üzerindeki en büyük vebadır. kanserin dahi üstesinden gelinir ihtimal ki ama aşk öyle birşey değil. insanın mazoşist tarafını dürter biraz, sadizm de vardır içinde kısmen. özellikle kadın için aşkta sadizm olmaz ise olmazdır ama bu da bilinçli yaptıkları birşey değildir. "ben üzüldüm, o da üzülsün" der birçok sefer kadın kişisi ama bunu planlamaz hiçbir zaman... misal şuurun biran kaybolduğu orgazm saniyelerinde vahşi bir orman yaratığı kadar tehlikelidir hemen her kadın. oradaki temel gene aynıdır, şaşmaz. daha fazla erotizme bulaşmadan devam edelim...
sonrasında bu ufak yaraları okşamayı öğrenir aşık da, maşuk da... çaresiz bir veba olmasının nedeni de tam olarak budur. öğrendiği için rahatsız olmamaya başlar, zamanla hoşuna bile gider bu ufak ısdırap oyunu tarafların. ve şikayeti olmayan bir hastayı, hangi doktor, nasıl tedavi edebilsin ki? filmlerde, ultrasonda, endoskopi veya kolonoskopide de çıkmaz... nöroloji ise sinir sisteminin bu hali karşısında allah'ını şaşırır deyim yerindeyse.
