şaşırtmayan bir finalle sonuçlanan grand slam maçı.
roger federer hayranı olarak aksi bir sonuçta büyük hayal kırıklığı yaşardım. teknik, estetik ve karakterin muhteşem uyumudur federer. karşısında ise estetik ve karakterden uzak bir isim olan andy murray vardı. murray harika bir oyun çıkarmadı ortaya. aldığı puanların çoğunu federer'in kısa süreli kopuşları sayesinde aldı. tenise yakışmayacak tavırlar ve sözler sergileyen bu oyuncu çok muhteşem oynamış olsa dahi grand slam'i hak etmiş olmazdı. fiziki olarak daha çok çalışması lazım belki ama en önemlisi biri murray'i mental olarak hazırlamalı, tepkilerini kontrol etmeyi öğrenmeli.
edit: şöyle bir açıklama yapayım. karakterden kastım elbette kort içerisindeki karakteristik özellikleridir. tenis seyircisini ilgilendiren kısmı iyi bir aile çocuğu oluşu, çok düzgün bir insan oluşu değil, dediğim gibi oyun sırasındaki tutumudur. bu nedenle andy murray son derece iticidir. bunca yıldır tenis izleyip murray hayranı olanlar olabilir. benim gibi bunca yıllık tenis izleyicisi olup murray sevmeyenler de olabilir. demem o ki; murrayseverler alınmasın.
