dün akşam kar kıyamet önüme düştü bu adın müsveddesine layık biri. artist ya, beyaz boğazlı kazağın kollarını çekmiş dirseğine kadar. saçlar da tam kazağına layık olacak şekilde hafif uzatılıp dağınık bırakılmış. hava bin beş yüz. arkadaş ortamında caka satarken çocuğu zırt pırt arayıp rahatsız etmiş küçük beyi. arkadaşlarının yanında da konuşmaya çekinmiş belli. nefes nefese öfkesinden kudurur şekilde çıkmış kahvehaneden. "ne var ulan ne???niye arayıp duruyorsunuz lan beni??? ne istiyorsunuz yavrum benden??? çocuğum ne ekmeği??? ekmek mekmek almam ben???? ne yemeği??? yemek yemiyorum, hiçbir şeyinizi istemiyorum ben ulan..." diyerek hönkürdü müsvedde, öfkesini ağzından burnundan boşalttı yavrusuna, sonra hiçbir şey olmamış gibi arkadaşlarına yaraşır kibar ve yakşıklı tavrını takınıp mağarasına geri döndü. babaydı değil mi az önce gördüğüm yaratık?
