kendi acziyetinden çaresizliğinden, güçsüzlüğünden, mecburluğundan çok, kendisine şiddet uygulayan ebeveyninin, kendi kafasında asla koyamayacağı bir seviyeye düşüşüne yanar o çocuk uyumadan hemen önce.
kendinden çok ona üzülür; o bu kadar kötü olamazdır, o kendisini severdir, yapmazdır, yapamazdır.
nasıl yapmıştır ki, ama kesin pişmandır, çocuk emindir o da çok üzülüyordur, uyumasa mıdır ki biraz, gelip kesin özür dilerdir babası, bekler çocuk çok bekler.
sonra beklediği gecelerin sayısı çoğaldıkça, anlar çocuk sanrılarla gerçekler arasında farklar olduğunu.
ve her uyandığında biraz daha büyür çocuk, istemeyerek...
