istiyorum ki; hiç üzülmesin, istiyorum ki; yüzü hiç düşmesin, istiyorum ki; hayatında her şey yolunda gitsin, istiyorum ki; hiç hüzünlü şarkı dinleyip hüzünlenmesin, istiyorum ki; her zaman neşeli bir şeklide atışalım. ama sadece istiyorum, sadece umid ediyorum, ve inanç aşılamaya çalışıyorum, her şeyin iyi olacağına, bir gün hayatında sorun arasa da bulamayacagına dair. peki kendim bunlara inanıyor muyum? kendimi ne kadar inançlıyım her şeyin iyi olacağı konusunda?
işte o zaman sadece durup izliyorum, ve farkediyorum ki; onun üzüntüsü benim üzüntüm, onun dertleri benim için de dert, o hüzünlü şarkı dinleyip ağlamak istediğinde benim gözlerim doluyor.
ardından klavyenin tuşlarına basarak yanında olduğumu hissettirmeye çalışıyorum, yalnız hüzünlenmediğini, belki yalnız ağlamadığını, hayatın iyiye yöneleceğine dair inancını yalnız kaybetmediğini ve o inancı yalnız bulmayacağını.
