Zaman, alabildiğine acımasız ve sen yoksun. Belki de hep buradasın, içimdesin! Susturucuya takılmış sessiz çığlıkların senfonisini dinliyorum.Kalp atışlarımda çınlayan şarkınla kendimi uyutmaya çalışıyorum. Düşlerin dünyasına dalınca unutuyorum burada olduğumu. Sonra birileri emirler yağdırıyor. Birileri emirlerden şikayet ediyor. Bense bir rüyadan uyanmış gibi şaşkınlıkla seyre dalıyorum. Olan biten hala inanamıyorum. Bedenim burada ama ruhum sende kaldı sanki.
Sana sarılışım geliyor aklıma. Boynundan öpüşüm ve kokunu içine çekişim. Sen taksiden indiğin anda bir parçamı da yanında götürdün. Bunu o anda hissederken, bir çığ gibi büyüyeceğini bilmek ve şimdi de yaşayarak öğrenmek, zaman zaman düşündüğüm şeyler. içime girdiğin andan itibaren tüm hücrelerimi tesirine böylesi alacağını bilmek ve şimdi bunu yaşıyor olmak çok garip. Senden uzakta, uzak bir kentte ve ücra köşelerde senle dolup senle taşan biri var. Belki unuttuğun, belki de belirli aralıklarla hatırladığın ayrıntıları bir film gibi sürekli zihninde makaraya saran benliğim, hikayenin yarım kalan kısımlarını düşlerinde yaşatıyor. Canlandırdığım türlü hikayenin en güzelini seçmeye çalışıyor.
Binlerce hikayenin iç içe yaşandığı yer burası. Alakalı-alakasız birçok parçanın bir bütünü oluşturduğu yer belki de. Ne seçmek, ne seçilmek, ne beğenmek, ne de beğenilmek önemli değil. Sürekli kendini yineleyen bir bütünün parçalarıyız. Yok edilmeye çalışılan duygularım, inadına sarıldığım hazinem. Beni "ben" yapan, bana "sen" katan duygularımı seviyorum.
Bazen güneşe, bazen de yıldızlara bakıyorum; senin de onlara baktığını düşünmek beni daha mutlu biri yapıyor. Birbirimize uzanan somut bir yol yaratmışız gibi hissediyorum. Nerede olursan ol, nereye gidersen git, ruhunu ruhumla sar "bebeğim". Ruhum seninle
